Rebif 22 microgram oplossing voor injectie in een voorgevulde pen

Rebif is een oplossing voor injectie in voorgevulde injectiespuiten, voorgevulde pennen en patronen. De spuiten en pennen bevatten 8,8, 22 of 44 microgram van de werkzame stof interferon bèta-1a. De patronen bevatten in totaal 66 of 132 microgram interferon bèta-1a en zijn ontworpen voor meervoudige dosering met behulp van een elektronisch injectieapparaat dat 8,8, 22 of 44 microgram per dosis afgeeft.

Rebif wordt gebruikt voor de behandeling van patiënten van twaalf jaar en ouder met ‘relapsing’ multiple sclerose (MS). Dit is de vorm van MS waarbij zich bij de patiënt aanvallen (relapsen genoemd) voordoen afgewisseld met perioden zonder verschijnselen. De werkzaamheid van Rebif is niet aangetoond bij patiënten met secundair progressieve MS (het type MS dat na ‘relapsing’ MS komt) waarbij zich geen relapsen voordoen.

Rebif kan ook worden gebruikt bij patiënten die slechts één aanval van demyelinisatie (d.w.z. dat de beschermende schede rondom de zenuwen beschadigd is) gepaard gaande met een ontsteking, hebben doorgemaakt. Het wordt voorgeschreven aan patiënten met een hoog risico op het ontwikkelen van MS. Alvorens het geneesmiddel voor te schrijven, dient de arts andere oorzaken voor de symptomen uit te sluiten.

Dit geneesmiddel is uitsluitend op doktersvoorschrift verkrijgbaar.

Een behandeling met Rebif moet worden gestart door een arts die ervaring heeft met de behandeling van MS.

De aanbevolen dosis Rebif is 44 microgram, drie maal per week toegediend via een onderhuidse injectie. De dosis van 22 microgram wordt aanbevolen voor patiënten die de hogere dosis niet kunnen verdragen en voor jongeren tussen 12 en 16 jaar.

Wanneer met de behandeling met Rebif wordt begonnen, moet de dosis langzaam worden verhoogd om bijwerkingen te voorkomen. In de eerste twee weken wordt begonnen met 8,8 microgram driemaal per week, gevolgd door 22 microgram driemaal per week gedurende de daaropvolgende twee weken. Daarna kan driemaal per week de dosis van 44 microgram worden gegeven. Voor het begin van de behandeling is een speciale verpakking met de juiste aantallen spuiten of patronen beschikbaar. Het elektronische injectieapparaat dat met de patronen wordt gebruikt, is zodanig ingesteld dat de juiste dosis Rebif wordt afgegeven aan het begin van de behandeling en tijdens de fase van de standaardbehandeling.

De patiënten kunnen Rebif zelf injecteren als hun dit correct is aangeleerd. De arts kan de patiënt eventueel aanraden vóór elke injectie en gedurende 24 uren erna een koortswerende pijnstiller te nemen om de griepachtige symptomen te verminderen die als bijwerking van de behandeling kunnen optreden. Alle patiënten moeten ten minste eenmaal in de twee jaar worden beoordeeld.

MS is een zenuwaandoening waarbij de beschermende schede rond de zenuwen door ontsteking wordt afgebroken. De werkzame stof in Rebif, interferon bèta-1a, behoort tot de groep van de ‘interferonen’. Interferonen zijn natuurlijke stoffen die door het lichaam worden geproduceerd om aanvallen als door virussen veroorzaakte infecties beter te kunnen bestrijden. De precieze manier waarop Rebif bij MS werkt wordt nog niet helemaal begrepen, maar interferon bèta lijkt het afweersysteem te kalmeren en relapsen van MS te voorkomen.

Interferon bèta-1a wordt vervaardigd met behulp van een methode die bekendstaat als ‘recombinant DNA-techniek’. Bij die techniek wordt in een cel een gen (DNA) ingebracht zodat de cel interferon bèta- 1a kan aanmaken. Het vervangende interferon bèta-1a werkt op dezelfde manier als het van nature geproduceerde interferon bèta.

Rebif is onderzocht bij 560 patiënten met ‘relapsing’ MS die in de voorgaande twee jaren ten minste twee aanvallen hadden gehad. De patiënten kregen gedurende twee jaar Rebif (22 of 44 microgram) of een placebo (schijnbehandeling) toegediend. Daarna werd de studie tot vier jaar verlengd. De belangrijkste maatstaf voor de werkzaamheid was het aantal relapsen bij de patiënt. Rebif is ook onderzocht bij patiënten met secundair progressieve MS, waarbij gedurende drie jaar werd gekeken naar de werking van Rebif als middel om te voorkomen dat de functies van de patiënt verder werden ingeperkt. De firma heeft geen officiële onderzoeken uitgevoerd onder patiënten jonger dan 16 jaar, maar wel gegevens ingediend uit gepubliceerde onderzoeken naar het gebruik van Rebif bij kinderen tussen 12 en 18 jaar.

Rebif is ook vergeleken met een placebo bij 515 patiënten die één enkele aanval van demyelenisatie hadden doorgemaakt. De patiënten kregen placebo dan wel Rebif (in een dosis van 44 microgram, eenmaal of driemaal per week gedurende twee jaar). De belangrijkste graadmeter voor de

werkzaamheid was de tijd tot ontwikkeling van MS, waarbij de standaardcriteria voor vaststelling van MS werden aangehouden.

Rebif was werkzamer dan placebo wat betreft vermindering van het aantal aanvallen bij ‘relapsing- remitting’ MS. Met zowel Rebif 22 als 44 microgram daalde het aantal aanvallen over een periode van twee jaar met ongeveer 30% vergeleken met placebo. Over een periode van vier jaar was er sprake van een daling van 22% (Rebif 22 microgram) respectievelijk 29% (Rebif 44 microgram).

In de studie onder patiënten met progressieve MS had Rebif geen significant effect op het voortschrijden van de functionele beperkingen, maar het aantal relapsen werd met ongeveer 30% teruggedrongen. Enig effect op het voortschrijden van de functionele beperkingen kon alleen worden waargenomen bij de patiënten bij wie zich in de twee jaar vóór het begin van de studie relapsen hadden voorgedaan.

Uit de gepubliceerde onderzoeken is gebleken dat bij patiënten tussen 12 en 18 jaar het aantal relapsen daalde. Dit kan het gevolg zijn van de behandeling met Rebif.

In de studie bij de patiënten die één enkele aanval van demyelinisatie hadden gehad was de kans op ontwikkeling van MS binnen 24 maanden kleiner voor de met Rebif behandelde patiënten dan voor de met placebo behandelde patiënten. De kans op ontwikkeling van MS binnen 24 maanden was 62,5% voor patiënten die Rebif driemaal per week kregen (of 75% voor patiënten die het middel eenmaal per week kregen) tegenover 85% voor de patiënten op placebo.

De meest voorkomende bijwerkingen van Rebif (waargenomen bij meer dan 1 op de 10 patiënten) zijn griepachtige symptomen, neutropenie, lymfopenie en leukopenie (laag gehalte aan witte bloedcellen), trombocytopenie (laag gehalte aan bloedplaatjes), anemie (laag gehalte aan rode bloedcellen), hoofdpijn, ontsteking en andere reacties op de injectieplaats, alsook stijging van het gehalte aan transaminasen (leverenzymen). Zie de bijsluiter voor het volledige overzicht van alle gerapporteerde bijwerkingen van Rebif.

Rebif mag niet worden gebruikt bij mensen met een voorgeschiedenis van overgevoeligheid (allergie) voor natuurlijk of recombinant-interferon-bèta of voor een van de andere bestanddelen. Behandeling met Rebif mag niet tijdens de zwangerschap worden gestart. Als een vrouw tijdens gebruik van het middel zwanger raakt, moet ze haar arts raadplegen. Rebif mag ook niet worden gebruikt bij patiënten die lijden aan ernstige depressie of last hebben van zelfmoordgedachten.

Het CHMP heeft geconcludeerd dat de voordelen van Rebif groter zijn dan de risico’s en heeft geadviseerd een vergunning te verlenen voor het in de handel brengen van dit middel.

De Europese Commissie heeft op 4 mei 1998 een in de hele Europese Unie geldige vergunning voor het in de handel brengen van Rebif verleend.

Zie voor het volledige EPAR voor Rebif de website van het Agentschap onder: ema.europa.eu/zoek geneesmiddel/Geneesmiddelen voor menselijk gebruik/Europees openbaar beoordelingsrapport. Lees

de bijsluiter (ook onderdeel van het EPAR) of neem contact op met uw arts of apotheker, als u meer informatie nodig hebt over de behandeling met Rebif.

Deze samenvatting is voor het laatst bijgewerkt in 12-2011.