Tandvleesontsteking als gevolg van tanden bleken:
Zowel oudere als jongere mensen kunnen hun tanden laten bleken. Dit is om de kleur van de dentes (d.w.z. tanden) lichter te maken. Ondanks de toenemende populariteit van bleken (d.w.z. tanden bleken), heeft deze methode bepaalde nadelige gevolgen voor de tanden, het mondslijmvlies en het restauratiemateriaal, zoals irritatie van de gingiva (d.w.z. tandvleesirritatie). Deze lokale bijwerkingen houden verband met de door de arts gebruikte techniek en de concentratie van het tandbleekmiddel. In de meeste gevallen is de gingivale irritatie als gevolg van het bleken van korte duur en geneest zij zodra de patiënt stopt met het gebruik van het bleekmiddel. Naast de zelfzorgmethoden die op de markt verkrijgbaar zijn, bieden medische professionals verschillende soorten tandenbleekbehandelingen aan:
- Blekenin de tandartspraktijk: het bleekmiddel wordt door de behandelende persoon rechtstreeks op de betroffen tanden aangebracht en blijft gedurende een bepaalde tijd onder controle van de tandarts op die plaats zitten, volgens de gebruiksaanwijzing.
- Thuisbleken: Er wordt een individueel plastic bakje voor de patiënt gemaakt. Het bleekmiddel wordt thuis in het bakje aangebracht en wekelijks door de tandarts gecontroleerd.
- Inwendig bleken: bij deze methode worden met wortels behandelde tanden witter gemaakt door middel van peroxide-bevattende inlays in de tanden. De aangebrachte gel blijft enkele dagen in de tand aanwezig.
Onderzoek heeft aangetoond dat tandvleesirritatie vaker voorkomt bij in-office bleken, hoewel thuis bleken met receptvrije producten ook dergelijke irritatie kan veroorzaken - maar er is geen bewijs voor langetermijneffecten van irritatie. Ondanks het gebruik van tandbleekmiddelen door formeel opgeleide tandartsen, is een zekere mate van tandvleesirritatie onvermijdelijk. Irritatie van het tandvlees is een van de chemische brandwonden die veroorzaakt worden door de waterstofperoxide die in tandbleekmiddelen zit. Een actieve stof voor de behandeling van irritatie als gevolg hiervan is nog niet beschikbaar.
Bijen wonder propolis:
Propolis is een harsachtig materiaal dat bijen verzamelen uit verschillende plantensoorten. Het zou antibiotische, antivirale en schimmelwerende eigenschappen hebben en wordt gebruikt in de volksgeneeskunde, vooral in Europa. Het wordt in het Midden-Oosten ook gebruikt als traditionele behandeling voor ontstekingen in de mond, zoals stomatitis (ontsteking van het mondslijmvlies). Propolisextract bevat verschillende bestanddelen, zoals flavonoïden en fenolzuren. Met name de flavonoïde pinocembrinezou verantwoordelijk zijn voor het remmen van orale slijmvliesontsteking door Candida-schimmels en cariës-veroorzakende streptococcen (d.w.z. bacteriën). Dergelijke flavonoïden worden verondersteld het hoofdbestanddeel te zijn van de ontstekingsremmende werking van propolis.
Bericht:
Eén studie waarnaar in het artikel wordt verwezen, betreft een dierstudie. Als u gevoelig bent voor dergelijke studies, kunt u gerust andere van onze vele artikelen zonder dergelijke studiemethoden bekijken. Medikamio steunt geen enkele vorm van onethische veehouderij. Studies waarbij dierproeven zijn betrokken, worden in onze artikelen alleen vanuit objectief en inhoudelijk oogpunt geredigeerd en als bron vermeld, mits zij ook voldoen aan de plaatselijke wetgeving.
Onderzoeksmethode:
De studie die in maart 2021 in het Journal of Oral Biosciences werd gepubliceerd, onderzocht de effecten van propolis op experimenteel veroorzaakte tandvleesirritatie bij jonge en oude muizen. Het effect van propolis op jongere en oudere menselijke gingivale fibroblastculturen, gestimuleerd in waterstofperoxide, werd ook onderzocht. Fibroblasten zijn inwonende, specifieke cellen die verantwoordelijk zijn voor de opbouw van bindweefsel en de genezing van wonden.
De muizen werden gehouden in een ruimte met klimaatregeling en werden nauwlettend in de gaten gehouden in het National Center for Geriatrics and Gerontology in Japan; zij kregen laboratoriumpellets en water ad libitum. Het onderzoek is uitgevoerd in overeenstemming met de huidige versie van de wet op het welzijn en de veehouderij van dieren in Japan.
In de studie werd tandvleesirritatie veroorzaakt door milde brandwonden aan het mondslijmvlies nagebootst bij 10 weken oude en 18 maanden oude muizen. Vervolgens werd onmiddellijk daarna propoliszalf op de brandwond aangebracht. Na één dag werd mondslijmvlies afgenomen om de werkzaamheid van propolis te bepalen met een hematoxyline- en eosinekleuring (d.w.z. vergemakkelijkt de diagnose van pathologische veranderingen) en met een real-time polymerasekettingreactie, of PCR (d.w.z. om het genetisch materiaal te bestuderen). De muizen werden in drie groepen verdeeld:
- Controlegroep met vier muizen
- Irritatie groep met zes muizen
- Propolis en irritatie groep met zes muizen
In de twee irritatiegroepen werd een 2,5% propoliszalf aangebracht op het mondslijmvlies van het bovenste gehemelte onder verdovingseffect onmiddellijk na de warmtebehandeling van vijf seconden. Reeds op de eerste dag veroorzaakte de behandeling gingivale irritatie, die visueel werd beoordeeld. De controlegroep werd verdoofd met pentobarbital-natrium, en de muizen werden niet onderworpen aan een warmtebehandeling. Het lichaamsgewicht van de muizen werd gedurende de gehele experimentele periode gemeten.
Mogelijk propolis effect:
Orale slijmvlies met irritatie was wit verkleurd toen het geanalyseerd werd. Vierentwintig uur na de warmtebehandeling werd in elke onderzoeksgroep het totale oppervlak van de witte kleurverandering, ulceratie en loslating van de bovenste cellaag (d.w.z. de opperhuid) gemeten.
Uitwendige toepassing van propoliszalf verminderde daardoor de invasie van ontstekingsbevorderende cellen op geïrriteerde plaatsen en bevorderde het herstel van de bovenste laag van het mondslijmvlies bij jonge en oude muizen. Menselijke gingivale fibroblasten vertoonden ook verbeteringen in irritatie. Het aanbrengen van propoliszalf onmiddellijk na de hittebehandeling resulteerde bij muizen van beide leeftijdsgroepen in het verdwijnen van de witte kleurverandering van het mondslijmvlies, genezing van de bovenste slijmvlieslaag en een aanzienlijke vermindering van het letselgebied.
Conclusie:
Vanwege de wondhelende eigenschappen door ondersteuning van de epitheliale groei in het mondslijmvlies en het verzachtende effect op brandwondenplaatsen, zou uitwendig aangebrachte propolis een ontstekingsremmende en wondhelende werking kunnen hebben. Aangezien warmtebehandeling is gebruikt als substituut voor waterstofperoxide-geïnduceerde orale slijmvliesirritatie, zou behandeling met propolis mogelijk effectief kunnen zijn tegen gingivale irritatie als gevolg van het bleken van tanden. Een wijdverbreid klinisch gebruik van propolis bij tandbleekmethodes is een mogelijke toekomstige mogelijkheid als verder onderzoek de ontstekingsfactoren en effecten van propolis verder onderzoekt.
Actieve ingrediënten:
