| Internationale classificatie (ICD) | B35.- |
Atleetvoet (technisch tinea pedis genoemd) is een infectie met huidschimmels (dematophyten) op de voet. In meer dan 90% van de gevallen wordt voetschimmel veroorzaakt door de ziekteverwekker Trichophyton rubrum. Het is een van de meest voorkomende infectieziekten in Midden-Europa - in Duitsland bijvoorbeeld wordt geschat dat ongeveer 10% van de bevolking (bij voorkeur mannen) besmet is.
De schimmel wordt meestal indirect van mens op mens overgedragen. Het transmissiemechanisme is dat de blotevoetenpersoon bij elke stap schimmelhoudende huidschilfers verliest, die kunnen blijven plakken op de volgende blotevoetenpersoon en vervolgens ook daar atleetvoet kunnen veroorzaken. De huid van de voetzolen, en vooral tussen de tenen, biedt ideale warme, vochtige omstandigheden voor de schimmel om te groeien. Dit is waar de typische symptomen van voetschimmel zich ontwikkelen.
Door de overdracht via huidschilfers is de kans op besmetting sterk verhoogd, vooral op plaatsen waar veel mensen op blote voeten lopen. Voorbeelden zijn zwembaden, gymnastiekzalen, sportvelden, hotelkamers, sauna's, douches of campings.
Kleine verwondingen in de voetzone, zoals sneetjes, scheurtjes of schaafwonden, maken het voor de schimmel veel gemakkelijker om het lichaam binnen te dringen. De volgende groepen mensen hebben bijzonder vaak last van atleetvoet:
Atlete voet uit zich vaak met jeuk of een branderig gevoel aan de voeten. Bovendien kan vaak een toegenomen schilfering van de huid op de voetzolen, lichte roodheid of kleine blaren worden waargenomen.
Vooral in gevallen van schimmelaantasting tussen de tenen (interdigitale mycose) ziet de huid er daar vochtig en enigszins week uit (maceratie). De maceratie maakt het nu ook veel gemakkelijker voor bacteriële ziekteverwekkers om de huid binnen te dringen en zo ernstige ontstekingen, zoals erysipelas, te veroorzaken.
In het verdere verloop kan de voetschimmel zich ook uitbreiden naar de liezen en oksels - in het algemeen lopen lichaamsdelen met een verhoogde huidvochtigheid een bijzonder risico.
De eerste aanwijzing voor een mogelijke schimmelinfectie zijn de typische symptomen, zoals een jeukend gevoel aan de voet en een karakteristiek uiterlijk met rode, schilferige huidplekken.
Voor een betrouwbare diagnose wordt met een scalpel een klein, oppervlakkig huidmonster genomen van de rand van de infectieplaats, dat onder een microscoop wordt onderzocht. Met het huidmonster kan in het laboratorium ook een schimmelkweek worden bereid, waarmee het precieze type schimmel kan worden bepaald.
Voor een succesvolle therapie is het belangrijk om atleetvoet diagnostisch te onderscheiden van andere schilferige huidziekten zoals eczeem.
De behandeling bestaat meestal uit het aanbrengen van een antimycoticum (schimmeldodend middel) in de vorm van crèmes of sprays op de aangetaste huidgebieden. In zeer ernstige gevallen kan het ook nodig zijn om antimycotica oraal in te nemen. Naast medicatie moet er goed op worden gelet dat de voet en vooral de ruimte tussen de tenen droog blijven.
Met schimmels besmette kleding moet op ten minste 60°C in de wasmachine of met een ontsmettingsmiddel worden gewassen om een nieuwe infectie te voorkomen.
Atlete voet kan heel goed worden behandeld met medicijnen, maar zonder therapie breidt het zich meestal verder uit en geneest het zelden vanzelf.
Na een succesvolle behandeling moet bijzondere zorg worden besteed aan het voorkomen van een nieuwe infectie.
Een schimmelvoetinfectie kan effectief worden voorkomen als de volgende maatregelen in acht worden genomen:
Advertentie
Advertentie
