Tenniselleboog (epicondylitis humeri radialis)

Tenniselleboog (epidcondylitis humeri radialis) is de naam die wordt gegeven aan een ziekte die relatief vaak voorkomt als gevolg van de overbelasting van een specifieke pees. De naam van de ziekte geeft niet aan dat atleten er vaker door worden getroffen, maar niet-atleten kunnen even vaak ziek worden. Musici, secretaresses of huishoudelijk personeel lopen bijvoorbeeld evenveel risico als tennissers, volleyballers en kanovaarders. In de loop van de ziekte treden weefselveranderingen op ten gevolge van kleine scheurtjes en ontstekingen in het weefsel, veroorzaakt door overbelasting.

Kenmerkend voor de ziekte is pijn ter hoogte van een klein benig uitsteeksel aan de buitenkant van de elleboog (epicondylus humeri radialis), omdat de spieren die verantwoordelijk zijn voor het bewegen van de vingers en de pols hier gedeeltelijk aanhechten. Deze pijn kan zich soms uitbreiden tot in de boven- of onderarm.

Zoals reeds gezegd, is de oorzaak van een tenniselleboog het overbelasten van een pees. Microscopische scheurtjes ontstaan in de pees die de spieren met de botten verbindt en verantwoordelijk is voor de pijnprikkel. Het gevolg is dat het weefsel ontstoken raakt, veroorzaakt door deze irritatie.

Vooral mensen die vaak dezelfde handbeweging maken, lopen risico. Dit geldt vooral voor mensen wier dagelijks werk voornamelijk bestaat uit monotone actiesequenties waarbij de hand sterk moet worden vastgehouden met gebogen elleboog (bijvoorbeeld het hanteren van een hamer).

Een tenniselleboog kan ook worden veroorzaakt door overbelasting tijdens het sporten. Vooral sporten als werpen, tennis, volleybal, kanoën, roeien of schieten lopen risico.

Het eerste symptoom is pijn bij druk in het gebied van het benige uitsteeksel aan de buitenkant van de elleboog. Er kan ook spierpijn zijn die begint bij de elleboog en verantwoordelijk is voor het strekken van de vingers.

Na verloop van tijd neemt de pijn in de elleboog toe en wordt erger wanneer de pols tegen weerstand wordt opgedrukt. Vaak is er ook een gevoel van zwakte in de pols, dat het gevolg is van een gekwetste zenuw. Dit is de reden waarom de getroffen persoon de hand niet meer goed kan vastpakken.

De diagnose kan worden gesteld na het afnemen van een anamnese en het verrichten van een lichamelijk onderzoek. Tijdens dit onderzoek palpeert de arts de elleboog op plaatsen die pijnlijk kunnen reageren op druk.

Beeldvormingstechnieken kunnen worden gebruikt om andere ziekten, zoals osteoartritis, uit te sluiten.

De eerste maatregel bij een tenniselleboog is rust. In het acute stadium belooft koeling de nodige verlichting, terwijl in chronische processen warmte bijdraagt tot genezing. Als bijkomende maatregel kan fysiotherapie worden voorgeschreven.

Als de pijn erg hevig is, kan een verband dat enkele weken over de elleboog en de pols wordt gedragen, helpen.

Een andere behandelingsmethode is een zenuwblokkade in het pijngebied, waarbij de zenuwgeleiding met een verdovingsmiddel wordt onderbroken.

Bij sommige artsen is behandeling met ultrageluid, elektrotherapie of schokgolftherapie gebruikelijk. De kans op genezing is echter omstreden en niet met zekerheid bewezen.

In moeilijkere gevallen is een operatie aangewezen, waarbij de chirurg de pees bij de spieraanzet insnijdt om het weefsel te ontlasten.

Bij acute pijn kan een ijspack worden gebruikt om te koelen. Het is belangrijk dat u een doek tussen de huid en het pak ijs legt, want het ijs mag niet rechtstreeks op de huid worden gelegd. De ideale koeltijd is 20 tot 30 minuten. Daarna moet de patiënt ongeveer een uur pauze nemen voordat hij weer met koelen begint.

Later in het verloop van de ziekte kunnen de pijnlijke plekken ook met warmte worden behandeld.

Stretching kan ook als therapeutische maatregel worden gebruikt. Hierbij wordt de elleboog volledig gestrekt en de onderarm naar binnen gedraaid. Dan moet de pijnlijke hand opzij worden gedraaid tot de vingers naar buiten wijzen. Probeer in deze houding de spanning 15 seconden vast te houden alvorens een korte pauze te nemen en dan weer met de oefening te beginnen. Het is raadzaam deze oefening meerdere malen per dag te herhalen. Dit moet echter van tevoren met de fysiotherapeut of arts worden besproken.

Een speciale bandage (epicondylitis brace) kan helpen bij pijnverlichting en genezing. Dit is verkrijgbaar in sportwinkels en winkels voor medische artikelen.

Er kunnen ontstekingsremmende medicijnen worden gebruikt. Daartoe behoren de klassieke geneesmiddelen tegen reuma (ontstekingsremmers), maar ook diverse kruidenpreparaten, enzymen en nucleotiden. Hier beslist de arts welke medicijnen nuttig en doeltreffend zijn.

De prognose voor een tenniselleboog is over het algemeen zeer goed. Vaak is een operatie niet eens nodig. Het is echter van cruciaal belang hoe vroeg de therapie begint.

De regel is: hoe eerder, hoe groter de kans op volledige genezing. Indien een patiënt echter gedurende lange tijd aan de symptomen lijdt, kan een operatie raadzaam zijn. Het komt ook zeer zelden voor dat een operatie niet leidt tot een verbetering van de symptomen.

Tenniselleboog kan worden vermeden door eenzijdige bewegingen zo mogelijk te vervangen door afwisselende.

Regelmatig rekken van de onderarmspieren kan ook nuttig zijn. Dit wordt gedaan door de elleboog te strekken, de hand naar achteren te buigen en met de andere hand vast te zetten. De resulterende spanning moet 15 seconden worden vastgehouden. Deze oefening is bijzonder doeltreffend als zij twee tot drie keer per dag wordt herhaald.